به گزارش خبرنگار مهر، جنوب استان کرمان واژه ای است غریب از یک سو به آن هند ایران می گویند و از سوی دیگر می توان محرومترین افرادی را دید که در اوج بی امکاناتی و فقر سرپناهی جز شاخه درختان ندارند.

اولین بار در دولت هشتم به اوج محرومیت مردم جنوب کرمان اشاره شد و نماینده وقت این مردم در مجلس شورای اسلامی توجه نمایندگان مجلس و مردم را به افرادی جلب کرد که کپر نشین و غارنشین بودند و زندگی بسیار فقیرانه را پیشه خود کرده بودند.

تصاویری از محرومیت پیدن کوئیه در هشت سال قبل

بهت خبرنگاران از اوج محرومیت پیدن کوئیه
ابتدا کسی باور نمی کرد اما چندی بعد گروههای خبری و عکاسان برای به تصویر کشیدن زندگی این مردم به جنوب کرمان و در روستایی در عنبرآباد که در واقع یکی از مناطق بسیار نزدیک به شهرهای بزرگ آن زمان بود آمدند و متعجب و حیران از وضعیت اسفبار این مردم رسانه ها را مملو از گزارشها و عکسهای زندگی مردمی کردند که از آنها به عنوان غار نشین تعبیر شده بود، این منطقه روستایی بود به نام "پیدن کوئیه" که در 120 کیلومتری عنبرآباد قرار داشت.

مسجد روستای بیژن آباد

هنوز در صورت جستجو در راسنه ها، با این نام می توان گزارشهایی را دید که هر خواننده را میخ کوب می کند.

اما آن خبرنگاران خبر نداشتند که هزاران هزار نفر هم مانند این افراد در مناطقی زندگی می کنند که کیلومترها دور تر از پدین کوئیه در وضع اسفبارتری روزگار می گذرانند و شاید کسی از وجودشان هم خبر ندارد و پدین کوئیه برای آنان آرزو است.

کودکان کپرنشین روستای "تی آب" در 20 کیلومتری منوجان

تلاش مسئولان کرمان برای نشان دادن محرومیت جنوب استان

با شروع دولت نهم استاندار وقت کرمان محمد رئوفی نژاد در سخنرانیهای خود پی در پی به محرومیت نهفته کرمان اشاره می کرد و آن را محرومیتی می خواند که به دلایلی مسئولان گذشته به آن نپرداخته بودند.

در آن زمان مردم کرمان نیز از عمق محرومیت جنوب کرمان اطلاعی نداشتند مجموع جنوب کرمان تنها شامل دو شهرستان به نامهای جیرفت و کهنوج می شد.

دختر نوجوان روستای "نیل فرهاد"

استانی مملو از امکانات یا مملو از محرومیت
اما مسئولان وقت کرمان که در صدد محرومیت زدایی از منطقه بودند سعی در نشان دادن این وضعیت به مسئولان ملی داشتند اما در اینجا یک مشکل اساسی وجود داشت، همه مسئولان کرمان را به نام پسته و معادن غنی مس و آهن و کشاورزی می شناختند استانی مملو از امکانات.